ტაბუ, ნაწილი LXXI – თამთა

ნაწილი LXXI – თამთა

თეთრები ეცვა და ბრწყინავდა და ანათებდა კლუბის განათებაზე. სულ თეთრებში იყო და კანიც ისეთი თეთრი ჰქონდა და თმაც, რომ სულ თეთრად ელვარებდა. არ ვიცი, მარტო მე მივაქციე ყურადღება თუ სხვებმაც, მეკიდა ეგ სხვები. მზესავით მიმიზიდა და მივუახლოვდი ნელ-ნელა. შავებში ვიყავი, თმაც ხო მუქი მაქვს და ის თეთრი იყო და ასე მეგონა, ინი და იანივით მოვერგებოდით ერთმანეთს. პირველად გამიწია ქალის მოფერებისკენ გულმა. თუმცა გულმა არა, ალბათ უფრო თვალებმა და მივუახლოვდი. ცოტა ხანს ვცეკვავდი მის წინ და ბოლოს და ბოლოს, დამინახა. მკრთალი თვალები ჰქონდა, ლამის ისიც თეთრი და ასე ვიცურე მის თვალწინ ერთხანს, სანამ თვითონ არ გამოიწია, მგონი მოსასხამი რომ გადამეწია ცეკვისას და ძუძუ გამომიჩნდა, მაშინ. ხელი შემომიცურა მოსასხამში და ძუძუზე არ დაუდია ეგრევე, მუცელზე დამადო. გაშეშდა თითქოს და მეც გავშეშდი, ოღონდ სიამოვნებისგან არა. ცივი ხელი ჰქონდა, საშინლად ცივი. ისეთი ცივი, რომ გავშეშდი და ვერსად გავიქეცი, ღიმილი, რომლითაც მანამდე ვუყურებდი, შეყინული მქონდა სახეზე, ხელი მუცლიდან მკერდისკენ რომ ამიცურა და კერტზე რომ მომხვდა მისი გათოშილი თითები, ვეღარც ღიმილმა გამიძლო და ვეღარც ნერვებმა, მკვეთრად გამოვიწიე და გამოვეცალე. თოვლის დედოფალი იყო მგონი, ეს რა იყო. ისედაც მცივანას, იმ ღამეს სიფრიფანა მოსასხამში გახვეულს სითბო მჭირდებოდა და გამოვექეცი ამ თოვლის დედოფალს, უკუსვლითაც არ შემიწუხებია თავი, ისე ცუდად გავხდი მისი შეხებისგან, შევტრიალდი და იმდენ მოცეკვავე ადამიანს შორის რაც შემეძლო სწრაფად გავძვერი. მინდოდა დავმალულიყავი, თოვლის დედოფალს დავმალვოდი და კიბეზე ავედი. დავჯექი ცოტა ხანს, მაგრამ კიბეც ცივი იყო და მეთქი რაიმენაირად უნდა გავთბე, ვინმეს უნდა შევუთბე გულმკერდში და დაბლა ჩასვლა არ მინდოდა, ისევ იმას არ გადავყროდი, ვიცოდი, თვალებს ვერ გავუძლებდი და კიდევ რომ მოეკიდა გათოშილი ხელი ჩემზე, მეც თოვლის დედოფლად გადავიქცეოდი და მოაჯირს შევყევი, ეგებ ნაცნობი მეპოვა ვინმე ან უცნობი, თბილი, თბილი, გულში რომ ჩამიხუტებდა და გამითბობდა გაყინულ კანს. რა ჯანდაბად მეცვა ის სიფრიფანა და თანაც მოსასხამი, ჩემს თავს გავუბრაზდი საშინლად და ვეცადე ისე მომეხვია სხეულზე, ნაკლები კანი დამეტოვებინა ბასიანის ვენტილაციის სალოკად და ასე გავუყევი მოაჯირს. შორს ლევიკო დავინახე და მეთქი ეგ არის, მერე რა, რომ ერთად ვმუშაობდით და არაფერს არასდროს ვიმჩნევდით ხოლმე სამსახურში, მეც მინდოდა და მასაც, რა შეტყობა უნდოდა და წავედი ლევიკოსკენ, ნელა წავედი, ცეკვაცეკვით, ხალხი რომ არ შემეწუხებინა და მივუახლოვდი ბოლოს და ჩავეხუტე ზურგიდან, მივასრისე ძუძუები ზურგზე და გავთბი უცებ, წამში და თვალი რომ გავახილე, ნინას სახეს შევეფეთე ეგრევე. სიტუაციაზე მორგებას ვინ მასწავლიდა და მეორე ხელი ნინას მოვხვიე, გაიზ, ქვევიდან დაგინახეთ და სანახავად ამოვედი მეთქი, რა საყვარლები ხართ, შემოგევლეთ თქვენ. ნინას არაფერი უეჭვია, არც ისე ფხიზელი იყო, კიდევ კარგი, ახლა ოჯახური სკანდალების მიზეზად გახდომაღა მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის და ვაკოცე ორივეს რამდენჯერმე, ლავიუ გაიზ და წამოვედი უკან, ღირსება შევინარჩუნე. ლევიკოც ისეთი იყო, მოშვებული, თავისი ცოლის გვერდით მშვიდად ყოფნა ერჩია ჩემთან დენსფლორზე ზასაობას და არსად მინდოდა ზედმეტი ვყოფილიყავი, მშვენიერი გაკვეთილი იყო. რა გათოშილიც მივედი, ისეთივე გათოშილი წამოვედი იქიდან, ისევ ცეკვა-ცეკვით, ნელნელა, ოღონდ თვალები დახუჭული მქონდა, ბრმასავით მოვდიოდი, გარემოდან შესრუტული სითბოს ხარჯზე ვცდილობდი გაყინული კანი, გული, სული, განწყობა, სუნთქვა გამეთბო, როცა რაღაც მომენტში ვიგრძენი, წინ ვეღარ მივდიოდი, ხელს მიშლიდა რაღაც, რაღაც არა, ვიღაც, თვალი გავახილე და დავინახე. ცისფერი, გულთან გადახსნილი მაისური დავინახე და მერეღა ავხედე ზევით. ვიღაც გამხდარი, ცოტათი ცხვირა ტიპი დამყურებდა, მაგრამ დამყურებდა ისეთი ღიმილით, რომ ცხვირსაც იწოვდა ეს ღიმილი, შეპარულ სიმელოტესაც და მამისმკვლელი რომ ყოფილიყო, იმასაც შეიწოვდა ალბათ. თითი არ დაუკარებია ჩემთვის, ისე დამიდგა ცხვირწინ და ვერ გავეცლებოდი ვერაფრით, ისე მიღიმოდა. აღარც მინდოდა არსად გაცლა და დავდექი და ავხედე და დავრჩი მის თვალებში და მერე ხელები რომ მომხვია, კედელს რომ მიეყუდა, მე ზედ მიმიყუდა და ჩამეხუტა, აი ესე დავრჩი, ნიკაპი რომ ამიწია ნაზად და ტუჩებში მაკოცა, მანდაც დავრჩი, დავრჩი და მეც ვაკოცე და მეც შემოვხვიე ხელები და მარტო კი არ შემოვხვიე, ვუფათურე მთელ სხეულზე, მაცდურად შეხსნილ საკინძეში შევუძვერი და ვეცადე ძუძუსთავი მომენახა და მომესრისა, მაინტერესებდა, თუ ესიამოვნებოდა, მთელი ზურგი მოვუთვალიერე ხელისგულებით, მაისურის გარედანაც და შიგნიდანაც და ისე გავთბი, ისე გავთბი, ლამის ეს ჩემი სიფრიფანა მოსასხამიც მომესროლა სადმე შორს და მეთხოვა, მაკოცე ძუძუზე, ჩემო ბიჭო, ჩემო თბილო ბიჭო მეთქი.

ტაბუ, ნაწილი LXX – მარიამი

ნაწილი LXX <– მარიამი

ჯადოსნურ ზღაპარში აღმოვჩნდი მგონი. ყველაფერი მაჩუქა ამ ბიჭმა, რაც როდესმე მდომებია. ჩემი სურვილების ამსრულებელ ჯადოქრად დამყვებოდა უკან, სანამ ვიტყოდი, მანამდე ხვდებოდა, რა მინდოდა. თავისუფლება მაჩუქა, სურვილებსა და არჩევანში. თვალებში მიყურებდა და კითხულობდა ჩემს სურვილებს და მისრულებდა კიდეც. რასაც მინდოდა, იმას ვყიდულობდი მაღაზიებში, რასაც მინდოდა იმას ვჭამდი, არა დედაჩემის გამოწერილი “ჯანმრთელი” რაციონიდან, წიგნებიც მიყიდა და კი ვხვდებოდი, სულ ჩემთან უნდოდა ყოფილიყო, მაგრამ ხვდებოდა, რომ განმარტოება მჭირდებოდა და წიგნის ფურცლებში ჩაძირვა და რაღაცეებს იგონებდა ხოლმე ამ დროს, თვითონაც ვითომ რაღაცას კითხულობდა თავისივე მობილურში, მაგრამ რაღაც დროის მერე ვატყობდი ხოლმე, რომ უფრო მე მიყურებდა, ვიდრე მობილურის ეკრანს. საუზმისას მელოდებოდა, სანამ როგორც მიყვარდა, უფრო სწორად, როგორც ამ დღეებში აღმოვაჩინე, რომ მყვარებია მოქცევა, უზარმაზარ თეფშზე ლამის ყველა კერძიდან, რასაც სასტუმროში გვახვედრებდნენ, თითო ლუკმის აღება და მერე აჯაფსანდალივით, ყველაფრის ერთად ჭამა. თვითონ უცებ ირჩევდა, რა შეეჭამა, ორ ან სამ საჭმელს იდებდა თეფშზე, ძირითადად ერთსა და იგივეს, როგორ არ ბეზრდებოდა ეს ერბოკვერცხი, შემწვარი სოსისი და რატომღაც რამდენიმე მარცვალი ყურძენი ყოველ დილას, არ ვიცი და არასდროს იწყებდა საუზმეს უჩემოდ. ყავასაც მიდუღებდა დილაობით, ყოველ დილას, ოღონდ რაღაცნაირად პედანტურად ერთნაირად იდო ხოლმე ფინჯანი, გვერდზე შაქარი, იმდენი რომ ჩამეყარა, რამდენიც იმ წამს მენდომებოდა და კოვზიც, აუცილებლად ფინჯნის ყურის გასწვრივ ლამბაქზე ჩამოდებული. ერთი დღე, ორი, სამი, ოთხი და მეხუთე დღეს მივხვდი, რომ მიუხედავად ამდენი სითბოსი და ყურადღებისა, ესეც არ იყო ჩემი თავისუფლება, პირიქითაც კი იყო, უნებურად მავალდებულებდა ამ თავისი ზრუნვით, რომ მერე ღამით, ლოგინში, ან თუნდაც ღამით არა, სადილის შემდეგ, ნომერში რომ ამოვბრუნდებოდით და მოვუნდებოდი, მეტი გულმოდგინებით ჩამედო პირში მისი ყლე, ტკბილი კი ჰქონდა და თითქოს ჩემი ზედმეტად დაძაბვა არ უნდოდა, მაგრამ რაღაც მბრძანებლური იყო მის თხოვნაში ყოველთვის, რომც არაფერი ეთქვა და უბრალოდ ეგრძნობინებინა, რომ მინეტი უნდა, უნდა რომ ჩავიჩოქო მის წინ, შარვალი ჩავუწიო და მინდა თუ არა, მაინც ჩავიდო მისი ყლე პირში, ჯერ ნელა მოვეფერო, ენა ავუსვა, დავასველო მთლიანად და მერე ბოლომდე ჩავისრიალო პირში, ისე ღრმად, რომ გლანდებით ვიგრძნო და მეტკინოს და ამას არ ვიცი, ვერ აკონტროლებდა, არ ვიცი, სპეციალურად აკეთებდა, რომ ყელი მტკიოდა სულ ის დღეები, ისე ღრმად მთხრიდა ხოლმე პირში. ვიცი, რომ რაღაცით უნდა აენაზღაურებინა ის, რომ მე ისევ ყველაფერი მტკიოდა და სექსი ვერ გვექნებოდა და არც გვქონია, ისე წამოვედი. შეიძლება მოჩვენებები მჭირდა, არ ვიცი, მაგრამ ამ თავისუფლების და ჩემს ნებაზე ყოფნის საბურველში ისევ ბორკილები დავინახე, თან ისეთი ბორკილები, მისი მზრუნველობის ვალდებულება რომ ეკიდა ზედ და უფრო მძიმე შეიძლებოდა გამხდარიყო და ამიტომ ავდექი და წამოვედი. ზუსტად ერთი კვირის მერე, დილას მისი მოტანილი ყავა დავლიე და სანამ აუზში იყო, ყოველდღე, საუზმემდე ჩადიოდა და ცურავდა მარტო, ტკბებოდა იმ თავისი წყლით, უცებ ჩავყარე ჩანთაში ჩემი ნივთები, იმაზეც არ მიდარდია, რამე დამრჩებოდა თუ არა და პირველივე შემხვედრ ტაქსისტს ვთხოვე, თბილისში წამიყვანე მეთქი. ისე ცხადად ვხედავდი ამ ბორკილებს, რომ წამიც ვეღარ გავჩერდებოდი იქ, მის მოლოდინში, აუზიდან როდის ამოვიდოდა, ნომერში შემოსული ჯერ შუბლზე მაკოცებდა ჯერ კიდევ ლოგინში მწოლს, მერე ხალათს ზუსტად ერთი და იგივე მანერით, სკურპულოზური სიზუსტით დაკეცავდა და აბაზანის კარს ტრადიციულად ღიად დატოვებდა, იმ იმედით, რომ მეც შევყვებოდი, რაც არც ერთხელ მიქნია, მაგრამ მაინც ასე რომ ტოვებდა ხოლმე. ავდექი და ისევ ჩემს საყვარელ პაწია სახლში დავბრუნდი. გზაში მეშინოდა, ლია დეიდას არ ჰგონებოდა, რომ სახლი ვიქირავე, პირველივე საღამოს გავედი და 1 კვირა რომ არ გამოვჩენილვარ, რომ სადმე წავედი და დავიკარგე, მაგრამ გადავრჩი, ყველაფერი ისე დამხვდა, როგორც დავტოვე, უცებ მივესალმე და შევძვერი ჩემს სახლში. ძილი მინდოდა, მხოლოდ და მხოლოდ ძილი ჩემს ლოგინში, ჩემთვის მარტო, თავსაც ბალიშზე დავდებდი და არ მექნებოდა შიში, რომ შეიძლება მკლავი დავუბუჟო ვინმეს და დავიძინე. ღამის 10 საათზე გამეღვიძა. არ ვიცოდი, რა მეკეთებინა, ფბ-ზე შევედი და აღმოვაჩინე, რომ პარასკევი იყო და ღმერთებო, ასე რანაირად მიმართლებდა? ისევ ბასიანზე წამოვედი, ბასიანი იყო ჩემი დამოუკიდებლობის დასაწყისი და ალბათ ისევ ამიტომ წამოვბოდიალდი აქ, დუდუსგან გამოქცევის შემდეგ. რანაირი ღამე იყო. შეჯიბრი იყო გამოცხადებული, ოღონდ დასალევით და მოსაწევით გამმასპინძლებოდნენ. არ ვიცი, მუსიკა კარგი იყო თუ იმიტომ იყო კარგი, რომ მე მეჩვენებოდა. შევედი თუ არა, გასახდელთან გუკა დამხვდა, აი ის ნათელი არსება, მთელ დენსფლორზე ერთადერთი რომ იღიმებოდა და წამო, დავლიოთო. ფეხზე ძლივს იდგა და კი მინდოდა დალევა, მაგრამ გუკ, დარწმუნებული ხარ–მეთქი, რომ ახლა დალევა გინდა და კიო, მე დავლევ ყველაზე მეტსო და დავლიეთ, ვოდკარედბული, ტრადიციისამებრ და დავტოვე ეს ბიჭუნა ბარზე დაყრდნობილი, არავინ სჭირდებოდა იმ წამს, მე კი ეგოიზმი მქონდა მოძალებული და გავიწიე შორს, უფრო შორს და ვინ მაცალა მარტო ცეკვა, ზოლიან მაისურიანი ბიჭუნა მომეკრო, მომეგლისა და ვიცეკვეთ ერთად, დავლიეთ ერთად და მომკიდა მერე ხელი და წამოდიო. არ ვიცოდი, სად მივყავდი, რატომ მივყავდი და გონს მხოლოდ ჩაკეტილ საპირფარეშოში მოვედი, ისე მკოცნიდა, თითქოს ათასი წელი არავისთვის ეკოცნა და ინგლისურად მელაპარაკებოდა, რა ეგონა, რომ ქართველი არ ვიყავი და ავუბი მხარი, darling, kiss me down და ასეთები და ჩემმა გონიერებამ თავისი გაიტანა, არ მოვატყვნევინე თავი დაუცველს, უპრეზერვატივოდ და საერთოდაც და give me your dick, honey-მეთქი და ჩავიმუხლე და მოვუწოვე ლამაზი ყლე, ძალიან ლამაზი და ტკბილი და არც კი მახსოვს, როგორ ჩამიმთავრა პირში, რა გემო ჰქონდა. ის მახსოვს, what’s your name-ო და მეთქი მარიამი, შე შტერო, ქართველი ვარ და როგორ ჩავიხოცეთ სიცილისგან მე და გიგა იმ ვიწრო საპირფარეშოში. გავაგდე მერე გარეთ და კი მეგონა, დამელოდებოდა, მაგრამ აღარ დამხვდა. მეკიდა ეგ, ყველაფერი მეკიდა, ისე ვიყავი. სახეზე წყალი შევისხი და ისევ დენსფლორზე დავბრუნდი და რა ლამაზად ცეკვავო, ვიღაც ბიჭუნამ მითხრა. გამეღიმა და გავაგრძელე და მოსაწევი გავჩითეთო და I’m going with u გავაძრე და ისევ საპირფარეშოში აღმოვჩნდი, ვიცინეთ, ვიმაიმუნეთ, მეკაიფნენ ბოთლზე ნახვრეტს რომ ვერ მივაგენი, მე რა ვიცოდი, ბოთლის სად უკეთებენ ნახვრეტს და ორიოდე ნაფაზი და წამოვედი იქედანაც და გავედი დენსფლორზე და გავედი და გავედი, ისე გავედი, რომ ცუდადაც გავხდი, გარდა იმისა, რომ ათასი აპოკალიფტიკა ვიფიქრე ჩემს მომავალ ცხოვრებაზე და მერე მიპოვა ვიღაც კეთილმა ადამიანმა და წამიყვანა საპირფარეშოში, მაღალი იყო, თხელი და სათვალიანი და ნეტავ ვიცოდე ვინ იყო, ჩემი მხსნელი, ჩემი ამმოძრავებელი, ისევ დენსფლორზე რომ დამაბრუნა და იქ რა ხდებოდა, სიგიჟეები, ჩემს თავში ხდებოდა თუ სინამდვილეში, ვინ იცის, თავში მუსიკა უკრავდა და მე სხვაგან ვფიქრობდი, ათას რამეებს ვფიქრობდი, იმას, რაც არასდროს მომხდარა და მინდოდა მომხდარიყო. ჩემთვის ვიყავი, სულ ჩემთვის და მოდიოდნენ ვიღაცეები და ვიცეკვოთო, დავლიოთო, ვიზასაოთო, ვიტყნაუროთო, გადამრიეს. არადა მარტოობა მინდოდა, ჩემს თავში ჩაღრმავება მინდოდა, ჩემს საკუთარ სექსუალურ ფანტაზიებში მინდოდა ჩავძირულიყავი იმ ღამით და ვინ მაცალა. გოგონა მომიახლოვდა ბოლოს, გრძელი შავი კაბა ეცვა, ჩემზე ცოტა დაბალი იყო და საკინძი ჰქონდა გახსნილი, თავიდან ასე მეგონა და მოსასხამით ყოფილა თურმე მხოლოდ, შიშველ ტანზე შემოცმულით და ოდნავ რომ გაეწია ეს მოსასხამი და შიშველი ძუძუ გამოუჩნდა, იქ გავგიჟდი და იქ მივხვდი, რა მინდოდა, რას მინდოდა მოვფერებოდი და შევუცურე ზედატანში ხელი, მუცელზე დავადე ხელის მტევანი და ამოვუცურე მკერდისკენ და განა შეკრთა, მიყურებდა და მიღიმოდა, მერე მივხვდი, რომ მასაც ვუნდოდი და მამხნევებდა.

ტაბუ, ნაწილი LXIX – დუდუ

ნაწილი LXIX – დუდუ

ისეთი თავისუფალი წამოვედი, ფეხზე მეკიდა, ფეხზე მეკიდა ყველაფერი, თუ უნდა მთელი სახლი დაენგრია, დაემტვრია და გაეცამტვერებინა, ჩემი საკოლექციო სასმელებით სავსე ბარი მინებჩამსხვრეული და ვისკებ მოწურწურე დამხვედროდა, ჩემი საყვარელი სამზარეულოს შუშის მაგიდა დაბზარული, საყვარელი ლოგინი დასერილი და წიგნები დამწვარი, ყველაფერი მეკიდა, ყველაფერს ხელახლა გავაკეთებდი, უკეთესიც იქნებოდა, მის კვალს და მის ნაკვალევს ამოვკვეთდი ჩემი ახალი ცხოვრებიდან. იურიდიულად რომ ვერაფერს მიჩალიჩებდა, რაც უნდა მოენდომებინა, ეგ ვიცოდი, არც საქორწინო კონტრაქტი გვქონდა და არც ბავშვი გვყავდა, რომ ქონების ან შემოსავლის ნაწილი მოეთხოვა. ჩამოვიდოდი და ერჩივნა, არანაირად არ დამხვედროდა არც სახლში და არც არსად და არც არასდროს არსად გადამყროდა, მისთვისვე იქნებოდა უკეთესი. ჩემი პატარა გოგოსთვის მინდოდა ახლა ხელი მომეკიდა და სადმე წამეყვანა, სადმე ამ ხმაურიანი და დამღლელი ქალაქიდან შორს, სიმშვიდეში და სუფთა ჰაერში და ავიღე და ბორჯომში წავიყვანე. არ ვიცოდი, დიდ გზაზე სიარულს როგორ გაუძლებდა ეს ფარფატა ყვავილი და ბორჯომამდე ხო 2 საათის გზაც არ იყო. არც ცუდად გამხდარა გზაში და არც არაფერი, ისიც კი მომთხოვა, საჭესთან დამსვიო და დავსვი ცოტა ხანს, როგორ უხაროდა, მტკიცედ ეჭირა იმ თავის სუსტ ხელებში საჭე და რაღაც მომენტში მეგონა, რომ ავტორალზე გავუშვებდი და არ შემეშინდებოდა, ისეთი მტკიცე და მამაცი გაიჩითა, ჩემი პატარა გოგო. ყველგან გავაჩერე, სადაც მოისურვა, ყველაფერი ვუყიდე, რაც უნდოდა, არ ამბობდა, მაგრამ მე ვხვდებოდი, ვატყობდი სახის გამომეტყველებაზე, წამის მეასედით რომ შეუნელებდა სუპერმარკეტის დახლთან, ეს ჩემი ღორმუცელა, ჭამდა და სვამდა ბევრს და გემრიელად და არაფერი ეტყობოდა, პეპელასავით ფარფატა იყო მაინც. მინდოდა, ყველა მისი სურვილი ამესრულებინა, ვატყობდი, რომ საკუთარი გადაწყვეტილებებით მოქმედებას დანატრებული იყო, თავნებობას თამაშობდა და ძალიან ხელოვნურად გამოსდიოდა. თითქოს რაღაც ჯაჭვებიდან გათავისუფლებას ლამობდა და ერთადერთი, რაც მე მესახებოდა მის გამოსავლად, სრულ თავისუფლებას ვაძლევდი, მისივე ქმედებებშიც და საკუთარშიც, თითქოს მის აჩრდილად ვიქეცი, მისი სურვილების ამსრულებლად. ყველაფერი ვქენით, რაც ამ პაწია ქალაქში შეგვეძლო გვექნა, საბაგიროზეც ავედით. თითქოს სიმაღლის არ ეშინოდა, მაგრამ ხელი ჰქონდა ჩაჭიდებული ჩემს მკლავზე, ისე, რომ გონს რომ მოვედით, იმდენი სიღრმისა და სილამაზის ხილვის შემდეგ, დალურჯებები ვიპოვეთ ჩემს ხელზე და უამრავი ვიცინეთ. ჩემი მაინც მშიშარა გოგო. კომპოზიტორებიდან ნახევრად სეირნობით და რომ დაიღალა მერე, ტაქსით ჩამოვედით ჩვენს სასტუმრომდე. აუზში ჩავიდეთ მეთქი, შევთავაზე. გამიღიმა და წამომყვა. ვხვდებოდი, წყლისადმი იმ ვნების მიახლოებული სიყვარულიც კი არ ჰქონდა, რაც მე, მაგრამ ალბათ არ იცოდა, რა ღრმაა წყალი, რა ტკბილია და სასიამოვნო და იმიტომ. მე სანამ აუზის ოცჯერ გაცურვა-გამოცურვა მოვასწარი, ეს ონავარი გოგო ზევით აძვრა, საუნაში შევიდა და მერე ვხედავდი, როგორ დადგა აუზის პირას, უკვე აკანკალებული წყლის ტემპერატურის მომლოდინე. ბოდიში, მარიამ, საუნის სიცხეს ვერ მოგართმევდი წყალში და ჩამოხტი გოგო, რა გჭირს, მე გაგათბობ-მეთქი, ვუთხარი და ჩამოჯდა აუზის კიდეზე. ჩამომიყო წყალში ის თავისი ლამაზი, თხელი ფეხები და ცუდად გავხდი, ისე მომინდა, გულში ჩამეკრა. იქვე, იმ წუთას. ვერ მოვითმინე, სანამ თვითონ გადაწყვეტდა, მივუახლოვდი, წელზე ხელები ფრთხილად მოვხვიე და მოწყვეტით ჩამოვითრიე წყალში. კი იკივლა მოულოდნელობისგან, გაცხელებულ სხეულზე აუზის წყლის მოხვედრა ლამის ეტკინა, მაგრამ არა უშავდა, მოითმენდა, მოითმენდა ჩემი გულისთვის, ისე მინდოდა, ისე მინდოდა გულში ჩამეკრა, მისი ცახცახი დამეამებინა ჩემი სხეულიდან გამომავალი სითბოთი და ამ აუზში რა უნდა გვექნა, იმაზე მეტი, რომ გულში ჩახუტებულს მეცურებინა ერთი კიდიდან მეორემდე და მეთამაშა თან, შემომეცურა მისთვის და გზად ჩემი ამდგარი ყლე გამედო, ვითომ შემთხვევით, რომ ეგრძნო გახევებული ხორცის შეხება და მოვნდომებოდი მასაც, ამ გოგოს, ამ ფარფატა პეპელას, ველურად რომ გადაიქცეოდა ხოლმე ლოგინში. ბოლოს მივხვდი, ის პაწია ტალღები, სხეულთან ახლოს რომ უჩნდებოდა, მისი ცახცახის კვალი იყო და კი არ მეუბნებოდა, რომ სციოდა. ჩუმად გავაცურე კიბისკენ, ავედი და თბილი ხალათი დავახვედრე აუზიდან ამომძვრალს, შევახვიე ხალათში და ისე წავიყვანე ჩვენი ნომრისკენ. მინდოდა, კარგად ყოფილიყო, თბილად და ისე ყოფილიყო, როგორც უნდოდა. ეგოიზმი დავძლიე თითქოს, ასე მეგონა იმ წამს, გრძელ დერეფანში რომ მივაბიჯებდით ჩვენი ნომრისკენ. მის განკარგულებში ვიყავი მთლიანად, მინდოდა, ის გამეკეთებინა, რასაც თავისი დაბალი, მშვიდი ხმით მეტყოდა, ყველა მისი ბრძანება შემესრულებინა. და იგრძნო თითქოს ჩემი განწყობა. ჯერ ცხელ შხაპში შევიდა და კარი დემონსტრაციულად გადაკეტა, რომ შესვლა ვერ შემძლებოდა და წყლის ქვეშვე ვერ მომეტყნა, რაზეც უკვე რა ხანია, ვოცნებობდი. შხაპიდან მკაცრად მოხვეული ხალათით გამოვიდა, შუბლზე მაკოცა და დალევა მინდაო. მეც მინდოდა, დალევაც მინდოდა და მოწევაც და დარიშხნის მცირე დოზასაც მივიღებდი, რო რამე და გამოვაღე მინი-ბარი, საკმარისად იყო პაწია ბოთლუკებით სავსე, რომ ეს პაწია ფერია დაკმაყოფილებულიყო. თითო ბოთლს თითო-თითო ყლუპზე ვცლიდით, ერთს ის სვამდა და ერთს მე, ხანდახან პირიქით და შეემღვრა მალე თვალები, არ იყო მიჩვეული ამდენ ალკოჰოლს, თან არეულს, არეულს ერთმანეთში და ლაპარაკში და ლოგინზე რომ იჯდა და მე ფეხებში ვუჯექი, აი ამ პოზაში მოფერებებსა და ხელის შეცურებებში და შემიყოლა ერთ-ერთ შეცურებაში, ხელის ზურგზე დამადო თავად ხელი და რაის შემწყვეტი ვიყავი, სიგიჟემდე მინდოდა ეს გოგო, სიგიჟემდე მინდოდა მისი შიგანი მეგრძნო ჩემში, ის ნატკენი მომეშუშებინა, რაც სტკიოდა და აღარ სტკენოდა არასდროს. მინდოდა ვყოფილიყავი ის კაცი, ვისთანაც მიხვდებოდა, რომ სექსი არც მარტო ტრაკში ტყნაურია და არც მარტო ტკივილი.

ტაბუ, ნაწილი LXVIII – ნანკა

ნაწილი LXVIII – ნანკა

რა უნდოდა, რას მერჩოდა. გუშინ გოგოებთან ერთად გვიანამდე ვიყავი შარდენზე და დავლიეთ ცოტა. ნუ ცოტა რა, ცოტათი დავიწყეთ და მერე მეზობელი მაგიდიდან ბიჭებმა კოკტეილები გამოგვიგზავნეს და ისეთი კაი ტიპები იყვნენ, რომ ჩვენს მაგიდასთან დასხდომის ნებაც მივეცით. მე გივიკო მომიჯდა გვერდით. აუ როგორი იყო რააა, შავი, საფეთქლებზე აპარსული თმა, ცოტა ჭაღარაშერეული, შავი თვალები და ნაცრისფერი, ძალიან მომდგარი მაისური თუ თხელი სვიტრი ეცვა, აშკარად რაღაც ძაან ბრენდული და ისე ლამაზად ჰქონდა მოტმასნილი, რომ ხელის მოკიდება მომინდა ეგრევე. ვისხედით, ვსაუბრობდით რაღაცეებზე, კარგად არც კი მახსოვს, რაზე, მაგრამ ძაან სასიამოვნო საღამო იყო და მერე წამოვედით გოგოები, ერთი კი მიკვირს, რატო არ გამოგვაცილეს, მაგრამ ტაქსი ხო მაინც უკვე გარეთ გველოდებოდა და სახლში როგორც მოვედი, ეგრევე დავწექი, შხაპის მიღებაც დამეზარა. დუდუ სახლში არ იყო და უჰ, ერთი რა, თორე იშვიათად არ მტოვებს მარტო და რატო მომეკითხა, უცებ არ ეთქვა, ნანკ, აქ ვარ და აქ, მალე მოვალ. ჩავწექი და დავიძინე. არაფერი მსიზმრებია, მშვიდად მეძინა და დილას მკვეთრმა შუქმა გამაღვიძა. ჩემი საძილე ნიღაბი მომაძრო და რაღაც არაადამიანური სახე ჰქონდა, ტანსაცმელს იხდიდა და ვუყურებდი, ვერ ვცნობდი. ჩემი ქმარი იყო თითქოს და არც იყო. სხვა დუდუ იყო და შემეშინდა უცებ, შემეშინდა და თურმე სულაც არ შემშინებია ტყუილად. გახდილი ჯინსის ჯიბიდან უცებ პრეზერვატივების კოლოფი ამოიღო და ჯერ იმას შეხედა და მერე ჩემკენ ისე გამოიხედა, რომ გული კინაღამ გამისკდა, გადახდილი საბანი ისევ გადავიფარე და მოვიკუნტე. მეგონა გავქრებოდი, ისე მეშინოდა. ასე არასდროს შემშინებია, დუდუსი კი არა, არაფრის არასდროს. მეგონა ხელს გამარტყამდა და სახე საბანში ჩავმალე, დარტყმა რომ ამეცილებინა, მაგრამ დამარტყა კი არა, უარესი ქნა, საბანი გადამაძრო და უკვე ის მეგონა ჩამომაგდებდა ლოგინიდან და ფეხით შემდგებოდა, ისეთი საშინელი სახე ჰქონდა, რომ ვერ წარმომედგინა ჩემი ქმრის სახეზე ასეთი გამომეტყველება. ყველაფრისთვის მოვემზადე, იმის გარდა, რაც მერე ქნა. ასე მეგონა, რომ ამ წლების განმავლობაში, აღარც ვუნდოდი უკვე. მეგონა, ჩემი გულცივობით და თამაშით საბოლოოდ გავუქრე ვნება, ის, რითიც მაწუხებდა თავიდანვე და იძულებული რომ ვიყავი, მომეთმინა, თავისი ნერწყვით რომ მისველებდა მუტელს და ეგონა, ჩემი სითხე იყო და რომ მთხრიდა თავის საშინელ პენისს, მეგონა ამან გაუარა, ამდენი უარის, ამდენი „თავის ტკივილის“, ამდენი „ცუდად ვარ“-ის ფონზე. მეგონა, აღარასდროს მოუნდებოდა ჩემთან სექსი, დაკმაყოფილდებოდა იმით, მისი ძმაკაცების თვალწინ როგორ დავდიოდი ლამაზი და ტანწერწეტა და ამით იამაყებდა, რა ცოლი მყავსო. ოჰ, როგორ არ მინდოდა, არასდროს შემხებოდა, საერთოდ არ მინდოდა არც ეს და არც არავინ შემხებოდა და ისე შემეხო, რომ მგონი ვერასდროს მოვინელებ ამ დამცირებას. საბანი ხო გადამაძრო და ხელი მკრა, ისე გადამატრიალა მუცელზე და სანამ აზრზე მოვიდოდი, ზედ დამაჯდა. მსუბუქი კი არ იყო ამხელა კაცი, ვერ გავინძერი, მინდოდა მეფართხალა მაინც და ესეც არ შემეძლო, იმხელა სიმძიმით მაწვა ზედ და უკვე მივხვდი, რას მიმზადებდა, რა მელოდა და ვერ მოვეშვი. რას მოვეშვებოდი, როგორც ადრე არ მინდოდა ხოლმე, არც ახლა მდომებია, მშრალი ვიყავი და ამ სიმშრალეში რომ შემიყო რეზინაწამოცმული ყლე, იქვე მოვკვებოდი, მეგონა. იქვე, აი პირველივე ტალჩოკზე დამარტყამდა რა ვიცი მე, წნევა, გული, რამე ჯანდაბა, მაგრამ არაფერი, გააგრძელა და სისხლად დავიღვარე, ზუსტად ვიცოდი, მენსტრუაცია არ მქონდა, მაგრამ მაინც, სისხლმდინარე ჭრილობაში მთხრიდა ყლეს და რაც უფრო მტკიოდა და ვკიოდი, მით უფრო ბედნიერი იყო, ბალიშში მქონდა თავი ჩარგული და ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ ვიცოდი, ასე იყო,  კარგად ვიცნობდი, ძუნწს ამას და შურისმაძიებელს, არასდროს რომ არავის არაფერს შეარჩენდა. ასე არ შემარჩინა არაფერი არც მე და აღარც მინდა გახსენება, მერე რა მიქნა, გონი ნახევრად დაკარგული მქონდა, წამით შვება რომ ვიგრძენი და სად იყო შვება, ტრაკზე მომკიდა ორივე ხელი და აი, რომ იცი, რა გელის და ვერაფრით უწევ წინააღმდეგობას, ეგ მომენტი დამიდგა. განძრევის თავი არ მქონდა, ტრაკი რომ გამიწია და ან დასველებულიყო, ან ცოტა მომფერებოდა, ან რამე ექნა, ისე შემიყო ანუსში ყლე, არც არაფერზე უზრუნია. კი მივხვდი, რას ნიშნავდა ეს. არასდროს მიმიცია ანალური სექსის უფლება, ეგ კი არა, რო არ მინდოდა, სულ ვაგდებდი ხოლმე და სულ მეკიდა, გაქვავებული ყლით რომ იძინებდა, ნუ არ მინდოდა, და რა მექნა? საკუთარი თავისთვის როგორ დამეძალებინა და ამისთვის იძია შური, ამას კი ვხვდებოდი. ბოლო არ ქონდა ტკივილს, ვეღარც ვყვიროდი, ვეღარც ვინძრეოდი, ბალიში შევჭამე კბილებით და უცებ გამოიღო ყლე, უცებ შვება ვიგრძენი და ვიფიქრე, რომ იქნებ გაათავა ამ დედამოტყნულმა, იქნებ გაათავა, როგორც არა ერთხელ ადრე და თავი დამანება, მიწვა თავისთვის და ამ დღესაც გავუტარებდი, რა მექნა, სად წავსულიყავი და უცებ ისევ გადამიწია დუნდულები და ისევ შემიდო, ისე ბოლომდე, რომ მზის წნულში ვიგრძენი მისი წყეული ყლე, მისი მამაკაცობის დამპალი სიმბოლო. ღმერთო, რას მერჩოდი, რატომ დამსაჯე ასე. უფრო ცხელი იყო, კიდევ უფრო მტკივნეული და მივხვდი, რეზინიც მოეძრო და მე რომ არ ავმოძრავებულიყავი, ზურგზე ხელი დამაჭირა, ლოგინზე დამასრისა და ისე მტყნავდა, ეს დამპალი ეს, რამხელა ბოღმა ჰქონია გულში დამალული, რას მერჩოდა ასეთს. ტკივილის შეგრძნება მქონდა უკვე დაკარგული, როცა მივხვდი, რომ გაათავა, როცა ვიგრძენი, რომ რაღაც ცხელი მოხვდა ჩემს ორგანიზმში და სამწუხაროდ, არა მუცელში, რომ ბავშვი დამეტოვებინა ჩემთვის და კარგის ტრაკი მომეტყნა ამ ძუნწი ნაბიჭვრისთვის, მეზღვევინებინა, რაც მაწვალა მთელი ეს წლები, რაც მიჟმოტა და დამსვა მშიერი ცოლივით სახლში. განძრევის თავი აღარ მქონდა, ვეგდე ისე, მოტყნული, გაუპატიურებული, თუმცა ასეც ვგრძნობდი ხოლმე თავს ყოველთვის, როცა ამასთან სექსი მქონდა, არ მინდოდა, მაგრამ მაინც მქონდა, მჭირდებოდა, ჩაეთავებინა ჩემში და კმაყოფილი ყოფილიყო მეორე დილას. მაგრამ ეს არ იყო ის, რაც ყოველთვის. ჯერ კიდევ მისი თესლით მქონდა ტრაკი სავსე, ისევ რომ მტაცა მკლავებში ხელები და გადმომატრიალა და ისეთი სიძულვილი წავიკითხე მის სახეზე, სიტყვებიც რომ ვერ გამოხატავდა, მისივე სიტყვები: „ახლა მე ვიბანავებ და წავალ და რომ მოვალ, სახლში აღარ დამხვდე, შე ახვარო ქალო“. შე ახვარო ქალოო, ასე მითხრა.

ტაბუ, ნაწილი LXVII – დუდუ

ნაწილი LXVII – დუდუ

ეს ჩემი გამოუცდელი გოგო. ეს ჩემი ახლად ქალიშვილობადაკარგული და რომ არ მეუბნებოდა, რა დაემართა, რატომ ჰქონდა ეს ტკივილიანი კანკალი მუტელში შეყოფაზე. რა ეტკინა ამისთანა, რომ არ ვიცოდი, მაგრამ ის ვიცოდი რომ ეტკინა და აღარ მინდოდა ისევ ტკენოდა, ისეთი სახე ვნახე მისი, იქ, წყალში, ჩემს ხელებში, რომ აღარასდროს მინდოდა და არავის ასეთი სახე დამენახა ცხოვრებაში. ვუფრთხილდებოდი. ვეფერებოდი და მომინდა აქედან შორს წამეყვანა, ტერიტორიულად მაინც და გარემო გამომეცვალა მისთვის, ვხვდებოდი, რომ ბევრი რამ ნანახი არ ექნებოდა და მეც გავსულიყავი ამ ჯოჯოხეთიდან, ნანკას შექმნილი ჯოჯოხეთიდან, მაგის კარგიც რომ მოვტყან, ეგ ახვარი დედაკაცი ეგ. როგორ დამიჭირა ამ თავისი ფარისევლური ღიმილით და მოფერებით, გოაზე რომ მყავდა წაყვანილი და თითქოს იქიდან იოლი იყო, პარიზში რომ გადავფრინდით და ელისეის მინდვრებზე ვასეირნე, ამის ღირსი იყო? სახლში დავბრუნდით თუ არა, ისევ ისეთი ხე გახდა, თითქოს მარტო ეიფელის კოშკის მიმდებარედ უსველდებოდა მუტელი, მაგ კარგ მოტყნულს და მთაწმინდის ჰაერი მოქმედებდა ცუდად, გამშრობად. ოჰ, როგორ მეზიზღება ეს ქალი. ცოლს როგორ ვუწოდებ, ეგეც არ ვიცი. ისიც კი ვერ შეძლო, რომ ბოლო პაეზდკის მოგონებები მაინც წამოეყოლებინა ცოტა ხანს და შემშვებოდა, ამ თავისი ქლესა და ლამაზი მოახლოებებით, საღამოობით რომ ჩამიჯდებოდა კალთაში, ხან გამჭვირვალე მაქმანებიან კაბაში და ხან უთხელეს ატლასის ხალათში გამოწყობილი, ორივე და ათასივე ჩემი ნაყიდი რომ იყო და დუდ, იქნებ სადმე რამე, ასე რომ იწყებდა ლაპარაკს. შენ ჩემი dude-ც ხარო, იცოდა, ჩემს მეგობრებს როგორ ვექცეოდი და მიყვარდა და გადავყვებოდი ზედ, რომ დაჭირვებოდათ და გულს მილბობდა, თან ჩემს სახელს ვითომ მოფერებით ამოკლებდა, უვიცი ეს და ტვინმოღრეცილი ქალი. ყველაფერი შეიძლებოდა ჩვენი ურთიერთობა ყოფილიყო, მეგობრობის გარდა. იაფფასიანი დედაკაცი. სად გაიზარდა, როგორ გაიზარდა, ცოლად რომ მომყავდა კიარადა, მანამდე რომ შემიყვარდა, სად ვიყავი, რას ვფიქრობდი, ვიცოდე ნეტავ, რა ჯანდაბით მომაჯადოვა, იმ თავისი წვრილი წელით, გრძელი ფეხებით თუ აბზეკილი ძუძუებით. ამ უგრძნობი ცხოველის დედა ვატირე მე. გადაწყვეტილება დიდი ხნის მიღებული მქონდა, მაგრამ რატომ ვწელავდი განხორციელებას, ახლაც არ ვიცი. მარიამისთვის ყავა და ფუნთუშები ამოვატანინე, მერე ღრმად მძინარს საბანი გადავხადე და არც შევხებივარ, ისე ვუყურებდი, რბილ ლოგინზე როგორ იწვა ეს ლამაზი და ნაზი გოგო. მანამდე ჩემთან მოხუტებულს, რაც ავდექი, ძილში შეეცვალა პოზა, მუხლები მოეხარა და ხელები გადაეჭდო იმ თავის პატარა, მკვრივ ძუძუებზე, თითქოს თავს რაღაცისგან ან ვიღაცისგან იცავდა და მშვიდად სუნთქავდა. ასეთ უსუსურს რომ შევხედე, ამიდგა ისევ და მომინდა, გვერდში მივწოლოდი, კოცნით გამეღვიძებინა და კიდევ მომეტყნა ტრაკში, როგორც გუშინ, თვითონაც რომ ვასიამოვნე და მეც რომ კინაღამ გავგიჟდი, ისეთი ტკბილი იყო მის ტრაკში თესლის შესხმა. მაგრამ შემეცოდა მერე, ტკბილად ეძინა, უსიზმროდ და დავახურე ისევ საბანი, შუბლზე ვაკოცე და ისეთმა მშვიდმა და ნეტარმა გამოვიხურე ნომრის კარი, როგორიც დიდი ხანია აღარ ვყოფილვარ. სულ ცოტაც და ჩემი თავისუფლება ისევ უკან დამიბრუნდებოდა, ისევ გამიხარდებოდა, საქმეებს თუ ადრე მოვრჩებოდი და სახლში ცოტა მეტი დროის გატარების შესაძლებლობა მომეცემოდა, ძმაკაცებს ისე დავპატიჟებდი ჩემთან, რომ ნანკას მჟავე სახის მოლოდინი არ მექნებოდა, ბიჭების წასვლის მერე, ჭიქების ალაგებით და ხმაურით უკიდურესად დაღლილი რომ იყო ხოლმე ქალბატონი. გზაზე აფთიაქში შევიარე, რეზინები აღარ მქონდა, თითქოს ქვეცნობიერად გადაწყვეტილი მქონდა, რას გავაკეთებდი, თუმცა აფთიაქის სალაროსთან დგომის მომენტში არც ვფიქრობდი ამაზე. სახლში რომ ავედი, ეძინა. დაიღალა გუშინ ალბათ დაქალებთან ჭორაობით და დასვენება ესაჭიროებოდა. თვალებზე საძილე ნიღაბი აეფარებინა და ნებიერად იყო გაშოტილი ჩემს უზარმაზარ ლოგინში. ერთ დილას ორი მძინარე ქალის ნახვა მომიხდა და ამასაც გადავხადე საბანი, მინდოდა შემედარებინა. ეს ისე უდარდელად იწვა, ცა ქუდად არ მიაჩნდა და დედამიწა ქალამნად, რა ენაღვლებოდა, თითი თითზე არ დაუდია ცხოვრებაში, ყველაზე მეტი სანერვიულო რომელიმე მის და მისი დაქალოჩკების საყვარელ ბარში მათ აჩემებულ მაგიდაზე მსხდომი სხვა ადამიანები და ახლადწასმული მანიკურის გათხაპვნა იყო. თუმცა სხეული იდეალური ჰქონდა და მისი აბზეკილი ძუძუები რომ დავინახე, ველურად მომინდა, იმ წამს მივხვდი, რომ ჩვენი დაშორების ბოლო აკორდი ბოლო სექსი უნდა ყოფილიყო, უნდოდა თუ არა, მაინც და არ ენდომებოდა, რამდენი ხანია თავისით ჩემთან ჟიმაობის სურვილი არ გამოუთქვამს და სულ „თავი სტკიოდა და დაღლილი იყო“. მოვაძრე ნიღაბი სახიდან და უცებ გაიღვიძა. დუუდ, მოხვედიიი, ისე მკითხა ძილისგან დარბილებული ხმით, თითქოს ძაან ადარდებდა, სად ვიყავი იმ ღამეს, სახლში რატომ არ დავბრუნდი, ერთიც არ მოვუკითხივარ, იქნებ აგური დამეცა სადმე თავში ან მანქანამ მლეწა და რეანიმაციაში ვეგდე. ფეხზე ვეკიდე სრულყოფილად, აი სრულად და ამომწურავად. ტანსაცმელი ისედაც გასახდელი მქონდა, ხო უნდა გამომეცვალა და წყალი გადამევლო და იქვე გავიხადე, შარვლის ჯიბიდან რეზინის ყუთი ამოვიღე და გახსნა რომ დავიწყე, მერეღა შეშფოთდა, აუ დუუდ, ახლა არა რა, პირიც არ დამიბანია და რაღაც ეგეთების მომიზეზება დაიწყო, საბანი ისევ დაიფარა და მეთქი, მოდი გოგო აქ, უხეშად გადავაძრე საბანი, ტრუსიკი შემოვახიე და სანამ გონზე მოვიდოდა, მუცელზე გადავაბრუნე, რომ არ ეფართხალა, მაგრად დავაჯექი ზევიდან და უკვე ქვასავით გამაგრებულ ყლეზე რეზინი წამოვიცვი. სასაცილო იყო, ცოლი იყო ჩემი და თავის დაცვა რაში მჭირდებოდა, მაგრამ ვერ დავუშვებდი მინიმალურ ალბათობასაც კი, რომ ამ ბოლო სექსის დროს ფეხმძიმედ დარჩენილიყო და მოუშორებელ ჭირად ჩამომკიდებოდა კისერზე. რაღაცეებს კვნესოდა ბალიშში თავჩარგული, არა არა ისმოდა ყველაზე ხშირად, მაგრამ მაგის „არა“ ახლა ყლეზე მეკიდა, ისე როგორც არასდროს. გავაწევინე ფეხები და არც შემიმოწმებია, სველი იყო თუ არა, ისე შევთხარე ყლე და არ იყო სველი, მგონი საერთოდ აღარ სველდებოდა არასდროს და ახავლდა, ეტკინა და ისე მომეწონა, მთელი ამდენი წლის დაგროვილი ბოღმა ერთად ჩავაფრქვიე მის ვიწრო და ცხელ მუტელში და კვნესას რომ შეუნელა, გამოვიღე და დუნდულები გადავუწიე. ანალური სექსი არც არასდროს გვქონია, როგორ მიმიშვებდა, ჩემი სიამოვნებისთვის როგორ მოითმენდა თუნდაც სულ უმცირეს ტკივილს და ეგრევე შევუდე ბოლომდე, ისეთი ხმა ამოუშვა ყელიდან, რომ არასდროს მსმენია მისგან, მისი განაზებული და გატყლარჭული პირიდან და უფრო გამისწორდა, მაგრად დავასრისე ლოგინზე მკლავებით და ისე მოვტყანი, როგორც მე მინდოდა, ცოტა ხანში ვეღარც ხაოდა, ერთი წამით გამოვიღე ყლე, რომ კიდე უფრო ღრმად შემედო და დავინახე, სისხლი მქონდა რეზინზე მოცხებული და ვაიმე, ნანკა, როგორ მეკიდა, მაგრად რომ გტკიოდა, ისევ კარგად გავუწიე ლამაზი დუნდულები, რეზინი მოვიხსენი, ტრაკიდან ხო ვერ დაორსულდებოდა ეს დედამოტყნული, ყლე ნერწყვით დავისველე, კარგად რომ შესრიალებულიყო და მეც სიამოვნება ბოლომდე მეგრძნო და სულ სულ ბოლომდე შევუდე ყლე და ვიგრძენი, რომ მალე გავათავებდი, ისევ აკივლდა და აფართხალდა და ამან კიდე უფრო გამაგიჟა, სულ უფრო ჩქარა ვუდებდი და თან ლამის ბოლომდე გამოვდიოდი ხოლმე, ცალი ხელი ზურგზე მქონდა დაჭერილი და მეორეთი დუნდულს ვუწევდი, ხელი რომ არ შეეშალა და ბოლოს და ბოლოს გავასხი, იმდენი გავასხი, რომ სულ გავავსე ჩემი თესლით. ყლე გამოვუღე და ზედვე შევიწმინდე, მის ლამაზ ტრაკზე და წამოვდექი. ახლა უკან გადმოვატრიალე, ზურგზე და მეთქი, ნანკა, მე ახლა ვიბანავებ და წავალ, რამდენიმე დღეში ჩამოვალ და მეთქი აქ აღარ დამხვდე, არც ერთი შენი ძონძიანად მეთქი და დავტოვე ასე ლოგინზე დაგდებული, მოტყნული და გაფართოებული თვალებით, რომ ვერ გაეაზრებინა ჯერ კარგად, რა ვუთხარი.

ტაბუ, ნაწილი LXVI – მარიამი

ნაწილი LXVI – მარიამი

პირველ ორგაზმს კაცთან ტრაკში ტყნაურისას თუ განვიცდიდი რას წარმოვიდგენდი, მე, ჩემს რომანტიკულ ფიქრებში სანთლების შუქზე და ვარდების ფურცლებში საყვარელ ადამიანთან დაგეგმილ პირველ სექსზე მეოცნებე. მაგრამ არ მგონია, რაიმე დაგეგმილი და მოზომილი და გათვლილი ამაზე მაგარი ყოფილიყო. ასე ბასიანზე ნაპოვნი ბიჭი და მე ტბაში ნაბანავები, ბურანში მოხვედრილი და მერე მისი სიცხისა და სითბოსგან გამოფხიზლებული, ვიწექით ერთად, სხეულის ყველა სანტიმეტრით გვიყვარდა ერთმანეთი, ღიმილს არ ვაცდიდით ერთმანეთს და მოფერებას და ასევე ჩაგვეძინა. დილას რომ გამეღვიძა, ისეთი ბუნებრივი იყო ყველაფერი, მეგონა ჩემს საკუთარ ლოგინში გავიღვიძე, მერე უცებ გამახსენდა, რომ ჩემი ლოგინი სხვა იყო უკვე, მერე რა, რომ იქ ერთი ღამეც არ გამეთია და მერე ისიც გავიცნობიერე, რომ ასე კარგად კაცის ლოგინში ვგრძნობდი  თავს, დუდუსთან, თბილ და გემრიელ ბიჭთან. ლოგინში აღარ იწვა, მაგრამ ბალიშს გადავუსვი ხელი და სითბოც შემორჩენოდა და დავყნოსე მერე, ვერ მოვითმინე და მივხვდი, რომ მარტო ბალიშს კი არა, მთლიანად მეც მისი სურნელი ამდიოდა, მკლავებზე, თმაზე, ალბათ სახეზეც. ჩემივე თმას ვყნოსავდი და ვკოცნიდი, სანამ მოვიდოდა და მშვიდად მომიწვებოდა გვერდით. წამო, ქალაქიდან წავიდეთო, უცებ მითხრა, აქ აღარ მინდა, ცოტა ხანს გარიდება მინდა აქაურობისგან, დასვენება და შენთან ყოფნაო. გავშრი. ჯერ ის არ მეყოფოდა გუშინ დილას სახლიდან რომ წამოვედი და ჩემთვის ახალი სახლი ვიქირავე, მერე კლუბში მართლა საცეკვაოდ წავედი, ახლა ქალაქიდან გავსულიყავი ვიღაც თითქმის უცნობ კაცთან ერთად, აქამდე თბილისს მამაჩემის მკაცრი ზედამხედველობის გარეშე გაცილებული არ ვიყავი და მეთქი, რატომაც არა. რაც მეტი რადიკალიზმი, მით მალე გამოვერკვეოდი ჩემი წინა ცხოვრებიდან. მანქანით მგზავრობა თუ გიყვარსო და არც ვიცოდი კარგად, ეგრეც მოვახსენე. რა ბევრი მე მეარა. კაი, მაშინ ახლოს წავიდეთ ჯერო და ლოყაზე მაკოცა, მალე მოვალო. უცებ ჩაიცვა, მიღიმოდა თან მშვიდად და გაქრა ოთახიდან. მეორე გვერდზე რომ გადმოვტრიალდი, ტუმბოზე ყავიანი და ნამცხვრებიანი ლანგარი დამხვდა. ნეტავ, სად და როგორ მოასწრო?! ვიწექი ნებიერად, არც ტელევიზორი ჩამირთავს, არც მუსიკა, ყავას ვსვამდი, ვეწეოდი და ვფიქრობდი. ნამცხვრებს არ მივკარებივარ, რა იცოდა, რომ არ მიყვარს ტკბილი და ვტკბებოდი იმ სიჩუმით, რომელსაც მე თავად ვქმნიდი. ისევ სექსი მომინდა, ამ ოთახიდან, ამ სიმშვიდის ოაზისიდან ორგაზმის გარეშე არ წავიდოდი და მეთქი, მალე მოდი რა, დუდუ. მგონი, ესმოდა რას ვფიქრობდი, ორ წუთში შემოაღო კარი, რაღაც აჭრილი და განერვიულებული ჩანდა პირველ წამებში, მაგრამ დამაფოკუსა თუ არა,  სახე ეგრევე გაუნათდა და მოდი მეთქი ჩემთან. ძალიან მინდოდა, ისევ მეგრძნო ჩემში, მასზე ფიქრისგან ვიყავი სველი და ტანსაცმლიანად ჩამოვითრიე ლოგინში, მსიამოვნებდა მე რომ არაფერი მეცვა, ამას კი გამოეცვალა მაისური და შორტი, სისუფთავის სუნი ასდიოდა და მოვუთელე კარგად ის თავისი ახალი მაისური, სანამ გავხდიდი. ისე უხაროდა ჩემი მოფერება, ისეთი ბედნიერი იყო, დიდხანს მინდოდა გამეგრძელებინა, მაგრამ ვერ ვითმენდი, მე რა მაგის შორტის გამხდელი ვიყავი, როცა იწვა და ცოტა რომ დავეჯაჯგურე, მიხვდა და შორტიც გაიძრო და ტრუსიც მიაყოლა ზედ. დღის შუქი იყო, კარგად შემეძლო დამენახა მისი ხორბლისფერი კანი, კარგად გაპარსული ბოქვენი და ისეთი ლამაზი ყლე, როგორიც არც ერთ პორნოში მენახა. მაისურის გახდაც ვაიძულე, მთელი ტანით მინდოდა დამენახა, როგორი იყო, დაკუნთული, სრიალა კანიანი, ლამაზი და ზედ დავაჯექი. წელით ვეჭირე და ვხვდებოდი, ჩემს დახმარებას აპირებდა, რომ მე ბევრი ძალა არ დამეხარჯა, თვითონ ჰქონდა კიდევ ბევრი ადამიანის სამყოფი ძალა, ხელებს ლამის მთელ წელზე მაწვდენდა. ჯერ მაინც ვცადე მისი ყლე მუტელში შემეცურებინა, მაგრამ შუა გზაზე ვიგრძენი, ისევ მომკლავდა ტკივილი და წამოვიწიე და კლიტორზე დავისრისე, დამესველებინა მინდოდა კარგად, რომ არც ტრაკში შეყოფისას არ მტკენოდა და ნელნელა დავაჯექი. ისეთი კარგი იყო, მთლიანად მომენდო, არ უაქტიურია, ისევ ეშინოდა, რომ მატკენდა და ასე ნელნელა შევიყვანე ჩემში, კი მტკიოდა, მაგრამ მივხვდი, როგორ პოზაში იყო სასიამოვნო და თან ცალი ხელი კლიტორზე ჩავაცურებინე, რაღა უნდოდა მიხვედრას, რა მინდოდა. თან ტრაკში დამიდიოდა მისი ცხელი ყლე, თან კლიტორს მისრისავდა და ამაზე სასწაული შეგრძნება არ მეგონა, თუ იყო ამ ქვეყნად. მერე უცებ გაჩერდა, ტუჩებზე ხელი მომადო და ნელა გამოსრიალდა ჩემგან. თვითონ ვუნდოდი, თავის გემოზე მოვერგე და მუხლებზე დამაყენა, თითები პირში ჩამიყო, ყლე კარგად რომ დაესველებინა, დუნდულები გადამიწია და ნაზად შემოვიდა ჩემში. მეტკინა თავიდან, მაინც არ იცოდა, როგორ ჯობდა და ხელებით ნაზად გავაჩერე და ვეცადე მიმართულება მომეძებნა და გავუშვი მერე, მეთქი მიდი სიცოცხლე, მინდიხარ და ნელნელა რომ დაიწყო მოძრაობა, ასე მეგონა, მარტო ტრაკში კი არა, ყველგან შემოდიოდა მისი სიცხე, თვალებში, პირში, ძარღვებში და ბოლოს თვითონაც რომ დაუმძიმდა სუნთქვა, მეთქი ჩქარა, ჩემო სიცოცხლე, სწრაფად და თან ხელი კლიტორზე მოვიკიდე და ასე მოვიდა ორგაზმი, ასე მოვიდა მეორე სასწაული, ასე მოვიდა გულის ამოვარდნამდე ფეთქვა, სიამის კრუნჩხვა და კანკალი.

ტაბუ, ნაწილი LXV – დუდუ

ნაწილი LXV – დუდუ

კისრიდან დაბლა რომ ჩამომიცოცდა ეს გოგო, აი მართლა ჩამომიცოცდა. ისე ნელა მოდიოდა, ჩემი სხეულის თითოეულ ნაკუწს ისე გულდასმით ლოკავდა და კოცნიდა, იმ სიცხეში მსიამოვნებდა მისი ნერწყვით დასველებულს ჰაერის ოდნავი მოძრაობაც რომ მაგრილებდა და ჩაყვა ეს გოგო სულ ბოლომდე და ყლეზე არც შემეხო, ოდნავ ხელისგული ჩამომისვა, ისიც ისე, რომ სიმხურვალე ვიგრძენი მხოლოდ და მივხვდი მისი ხელისგან მოდიოდა. ოდნავ გავახილე თვალები და ზუსტად ის რომ წარმომიდგა თვალწინ, რასაც თვალდახუჭული ვხედავდი, ბოლომდე დავხუჭე თვალი და მივენდე შეხებისმიერ შეგრძნებებს და სასწაული იყო. რა ინსტინქტით გრძნობდა, იქ აესვა ენა, სადაც ყველაზა ასატანად მგრძნობიარე ვიყავი და იმ მონაკვეთებს მორიდებოდა, სადაც მოფერება წყობიდან ისე გამომიყვანდა, რომ შეიძლებოდა მეუხეშა. ასე მივლიდა წინ და უკან, ზევით და ქვევით და რომელიღაც მომენტში სახე ტრაკისკენ რომ ჩამიყო და ენის ასმასთან ერთად, ყვერებზე მისი მხურვალე სუნთქვა ვიგრძენი, იქ ამეძრო სახეც და ყველაფერიც და თურმე სად ვიყავი, წელზე მომხვია ხელი, ხელი არა, ხელის მტევანი და მაიძულა გადმოვტრიალებულიყავი. მუცელზე ვიწექი და მთლიანად მისი ვიყავი, უმწეო და სიამოვნების მოლოდინში და არ დაუყოვნებია, დუნდულები გამიწია და ენა ამისვა მთელ სიგრძეზე, ყვერებიდან ანუსამდე და ზემოთაც და ჩამოყვა მერე და ძალიან ნაზად, ძალიან ძალიან ფრთხილად, თითქოს ცდილობდა ჩემი კაცური თავმოყვარეობისთვის შემთხვევით შეურაცხყოფა არ მიეყენებინა. ისე მისმინა, ამ მოფერებისას როგორ უფრო დამიმძიმდა სუნთქვა და იგრძნო რომ მსიამოვნებდა და ჩამიცურა ენა, ჯერ სულ ოდნავ და ეს მეყო, რომ სუნთქვა კიდევ უფრო დამმძიმებოდა და არ ვხმაურობ ხოლმე, მაგრამ სიამის კვნესა წამცდა მაინც და კიდევ უფრო ღრმად შემიძვრა ამ  თავისი სველი და ცხელი ენით. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, ასეთი სასიამოვნო თუ იქნებოდა გოგოს ენა ჩემს ანუსში და რაღაც მომენტში თითქოს უფრო მეტი უნდოდა, ენის სიღრმე არ ყოფნიდა და თითი შემიცურა და ეს უკვე აღარ მესიამოვნა. რაღაც არაბუნებრივი იყო და ისე არც სრიალებდა და შეიძლება მისი გრძელი და ლამაზი ფრჩხილების გამო და გადმოვტრიალდი ისე, რომ გამომიყო ის ლამაზი თითი ტრაკიდან და დავუჭირე მთლიანი ხელი და ყვერებზე ავისვი, უკვე ისე მინდოდა მისი შიგანის შეგრძნება, რომ ვერც ვითმენდი და ის მისი საშინლად შეჭმუხნილი შუბლიც კარგად მახსოვდა და ვკითხე. ვკითხე, ვცადო მეთქი, ჩემო გოგონავ, შენში მინდა მეთქი ძალიან და დახუჭა თვალები და გამიღიმა. მზად იყო ტკივილიც აეტანა, მაგრამ ვერ შევძელი, აღარ მინდოდა მისი თუნდაც ოდნავ მოჭმუხნილი შუბლი დამენახა და მერე მოკვნეტილი ტუჩები, ტკივილიან კვნესას და კივილს რომ იკავებდა და ვეცადე, მე შემეკავებინა თავი. ორივე ხელი მოვხვიე, გულში ჩავიკარი და შემომეჭყლიტებოდა მეგონა, ისე მინდოდა, მისი სხეულის ყოველი სანტიმეტრი მეგრძნო მთელ ჩემს კანზე, ყველგან მინდოდა შევხებოდი ერთდროულად, ისეთი ტკბილი იყო, ისეთი საამო წყლის სურნელი ასდიოდა, ჩემი წყლის, და უცებ ასე მართლა ტალღასავით აიქოჩრა, აიტალღა და გადმომიტრიალდა ხელებში, როგორ მაჯობა ძალაში, არ ვიცი. ზურგით დამიწვა და ჩემი უკვე მის მკერდზე მოხვედრილი ხელები ქვემოთ ჩაიცურა. თავიდან ვერ მივხვდი, რა უნდოდა, მაგრამ ტრაკი რომ მომასრისა ყლეზე, მეთქი, ჩემო გოგო, ჩემო სიცოცხლე, არ გინდა, რომ ამ ამდგარი ყლით და დაუკმაყოფილებელი დამტოვო და ჩავიხუტე, თან მარჯვენა ხელი მუტელში შევუცურე, სველი იყო უკვე, ძალიან ვუნდოდი, ყველგან ვუნდოდი და მეც ვგიჟდებოდი უკვე. თითი დავისველე მისივე სისველით და ვცადე, ანუსში შემეცურებინა, გამაჩერა, თითით არაო და რა რიკაშეტი იყო, ეს ვინ იყო, თვითონ მომკიდა ყლეზე ხელი, ტანით წინ გაიწია, კარგად რომ მომრგებოდა, ჯერ კლიტორზე აიცურ-დაიცურა ჩემი ყლისთავი, დასველებას ცდილობდა და მერე მიიდო ტრაკთან და თვითონ ეცადა ჩემში შემოსულიყო, აი ასეთი შეგრძნება მქონდა, ცოტათი რომ შეიყო და თვითონ რომ დაიწყო მოძრაობა. ეს გუშინ ქალიშვილი გოგო მტყნავდა და ამაზე მეტი ნეტარება არ მეგრძნო აქამდე. კბილი კბილს ჰქონდა ისევ დაჭერილი, ვატყობდი მძიმე კვნესაზე, მაგრამ არ იყო ეს ის კვნესა, სხვა იყო, ტკივილიანი სიამის და ვეღარ გავუძელი ამ ნელ მოძრაობებს, უფრო ღრმად მინდოდა, უფრო ჩქარა მინდოდა, უფრო მეტად მინდოდა ყლეზე ცეცხლი მომკიდებოდა და როგორც კი მივხვდი, აღარ სტკიოდა და სიამოვნებდა მხოლოდ და ამ სიამოვნებისგან ღმუოდა და კბილებით ბალიშს ბრდღვნიდა, ძლიერად და ღრმად შევუდე, წელზე ხელები მოვკიდე და ჩამოვიცვი ზედ, როგორც ყველაზე მოხერხებულ ტანსაცმელს ჩამოვიცვამდი და თან მინდოდა კაცთან განცდილი ორგაზმი სასწაულად დამახსოვდებოდა, ის ტკივილი დავიწყებოდა და ჩაეფერფლა და ერთი ხელი კლიტორში ჩავუყავი, უსველესი იყო, ნაკადებად სდიოდა წვენი, ცდუნებას ვერ გავუძელი და თითი გავილოკე. უგემრიელესი გამოდგა, სხვანაირად როგორ შეიძლებოდა და ვუსრისავდი თან კლიტორს და თან ღრმად ვტყნავდი და აღარ მინდოდა ეს საოცრება როდესმე დასრულებულიყო.  

ტაბუ, ნაწილი LXIV – მარიამი

ნაწილი LXIV – მარიამი

მეგონა, არ მეტკინებოდა. მე რა ვიცოდი. ისე მეჩქარებოდა, რომ ეს ყველაფერი მომხდარიყო, მომხდარიყო რაც შეიძლება მალე, არც ვიფიქრე, რომ სისხლმდინარი ჭრილობა მაქვს და მარტო სახის მოჭმუხვნა როგორ ვიმყოფინე და წყალი არ ავაღელვე ტკივილიანი კივილით, არ ვიცი და როგორ მიხვდა, რა მჭირდა. მე კი მქონდა თვალები დახუჭული და თვითონ მაკვირდებოდა ალბათ სახის ნაკვთებზე და რა გჭირსო. ვთქვი, რაც მჭირდა. საშინელი სათქმელი აღმოჩნდა, იმას ხომ არ ვეტყოდი, როგორ, მაგრამ გამიჭირდა ამოთქმა და თან ამოვთქვი და სუნთქვა გამიადვილდა. ეგრევე გაიწია ჩემგან და უბრალოდ გულში ჩამიხუტა და ეს რა ტკივილი იყო, იმასთან შედარებით, რაც მტკიოდა და მოვხვიე ხელები და მივენდე, ისევ რომ დამიწვინა გულზე და იმ წამს მეგონა, ყველაფერი ყველაზე კარგად იყო მსოფლიოში. მერე სიცივე მახსოვს, ამის თბილი მკლავებიც ვეღარ მათბობდა იქ, სადაც არ მეხებოდა, წყალმა მთელი ჩემი სითბო წაიღო და ტაქსი მახსოვს კიდევ. სად უნდა წავეყვანე კიდევ, მართლა მზის სათვალის ძებნა და ჩოლკის ქაჩვა დავიწყე სახისკენ, მაგრამ დავიკიდე მერე. დამინახავდა ვინმე სადმე სასტუმროში და იმას ეტყოდა? მით უკეთესი. პოვნით მაინც ვერ მიპოვნიდა და თუ მიპოვნიდა კიდეც რა. სადღაც თბილ და მშრალ ადგილას წამიყვანა, აი მართლა წამიყვანა, ხელში ამიყვანა და ისე, კაი ხანს ეჩალიჩა კარს, სანამ ბარათს მიადებდა და გააღებდა და ესე ხელში ატატებული მიმიყვანა ლოგინთან, დამაწვინა და რაღაც თბილი დამაფარა. მეძინებოდა, მაგრამ დაძინება არ მინდოდა, მინდოდა ნახევრად გახელილი თვალებით მაინც მეყურებინა, რას აკეთებდა, როგორ გაქრა ცოტა ხნით და დაბრუნდა და მომიწვა გვერდით, არ შემხებია, მაგრამ დამცხა მისგან მომავალი სითბოთი და ჩახუტება მომინდა, მაგრამ ჭუჭყიანი ვიყავი, საკუთარი თავი არ მსიამოვნებდა და მეთქი, წყალს გადავივლებ. ვერ ვხვდებოდი, რა მჭირდა, რატომ ვბანცალებდი. თავი თითქოს სუფთა მქონდა, ალკოჰოლს ვეღარ ვპოულობდი და ალბათ ემოციები მეძალებოდა. ძლივს შევბანცალდი აბაზანაში და კარი რომ გავაღე, იქვე დამხვდა ხალათით ხელში, მომახურა და წამომიყვანა ლოგინისკენ. ისევ ისე მიწვა ჩემს გვერდით, შორს, არც მეხებოდა, თითებს მისვამდა სველ თმაში მხოლოდ და მათბობდა და რომ წავიღე სიმხურვალე მისი თითებიდან, ასე მეგონა უჯრედ-უჯრედ, ატომ-ატომ გავთბი ფეხის წვერებამდე და მე თვითონ მომინდა მისი მოფერება. იწვა მშვიდად, წელზე ზეწარი ჰქონდა გადაფარებული და გამახსენდა, შორტი ამოიცვა პირდაპირ, აი მე რითიც გამამშრალა, ის სველი შორტი და მაისური ხო ჩემით ჩამოვაჯაჯე თავზე და შიშველი იწვა. რა ლამაზი იყო, მიყურებდა ამ თავისი ცისფერი თვალებით და მიღიმოდა წვერებიდან და სახეზე ჩამოვუსვი პირველად ხელი. უფრო და უფრო გარკვევით ვხედავდი და უფრო და უფრო ახლოს მინდოდა მივსულიყავი მასთან. მთელი მისი სითბო შემეგრძნო და ასე ჩამოვყევი გულმკერდზე, ფართო, ძაან ფართო გულმკერდზე და რას ეყოფოდა ერთი ხელის ჩამოყოლება, რამდენი ადგილი დამრჩებოდა ხელუხლებლად და ორივე ხელი დავადე და ისე დავუსვი კანზე. ვიგრძენი, როგორ გაშეშდა ერთ ადგილას, როგორ გაახილა თვალები უფრო ფართოდ და როგორ მიყურებდა, ეს დავინახე და ასე მგონია, ეს იყო ბოლო, რაც იმ ღამეს დავინახე, კრიალა ცისფერი თვალები, რომლებშიც ჩავიხუჭე და მთლიანად იმ შეგრძნებებს მივენდე, ხელისგულებში რაც შემომდიოდა. დიდხანს ვუფათურე ხელები სხეულზე, ვგრძნობდი სიამოვნებდა, აჟრჟოლებდა დროდადრო და მერე თვითონ დამადო ხელები ჩემს მტევნებზე და ქვემოთ ჩამწია და მივხვდი, რაც უნდოდა. მეც მინდოდა, მინდოდა პირველად ცხოვრებაში კაცის ყლეს შევხებოდი, ის რაც აქამდე მხოლოდ ჩემი ლეპტოპის ეკრანზე მქონდა ნანახი და მერე ნახვის history-ები წაშლილი, პარანოიკულად, ცოცხლად მეგრძნო. ჯერ ზეწარზე დავადე ხელი და ვიგრძენი, რომ ამაზე მეტად ვერ აუდგებოდა, ხესავით მაგარი, უზარმაზარი ყლე ჰქონდა და ცალი ხელი ზეწარში ჩავუცურე. მეშინოდა იმ შეგრძნების, რაც ხელისგულზე გადმომივიდოდა წამი წამზე და ტანზე კანი ხომ მხურვალე ჰქონდა და ხელისგული საერთოდ დამეწვა. ხელი შემოვაჭდე ყლეზე და თითქოს ხომ პირველი შეხება იყო, მეგონა ვიცოდი რა უნდა მექნა, ჩემმა ხელებმა და სხეულმა იცოდნენ ჩემზე უკეთესად. ყვერებისკენ ჩავუცურე ხელი და ფეხები გასწია, ასპარეზი მომცა და მივხვდი, სწორად ვიქცეოდი. დიდხანს ვეფერე ყვერებზე, შევეცადე არც ერთი სანტიმეტრი გამომეტოვებინა მოუფერებლად. კვნესოდა თან და ხმამაღლა სუნთქავდა და ამით ვხვდებოდი, სად და როგორ მოფერება უფრო სიამოვნებდა. საკუთარი სხეულის გზაზეც ჩემი მეგზური იყო. მეორე ხელი ყლეზე მოვკიდე, მემშრალა, ენა ავისვი ხელისგულზე და ისე მოვკიდე და უფრო სასიამოვნო იყო. ნაზი კანი ჰქონდა ყლეზე, სათუთი, სრიალა და ვსრიალებდი ზედ და მეტი მინდოდა, უფრო ღრმად მინდოდა ესუნთქა და უფრო ხმამაღლა ეკვნესა და ზეწრის გადაწევა რომ დავიწყე, ჩამეჩარა და მთლიანად გადაიძრო. ვხვდებოდი, რას ელოდა და მეც სიგიჟემდე მინდოდა ენით შევხებოდი იქ, საიდანაც ხელისგულებში მიღვრიდა იმხელა სითბოს და იმხელა სიტკბოს, გემო გამეგო იმ კანის, ასეთი სასიამოვნო მოსაფერებელი რომ იყო.

ტაბუ, ნაწილი LXIII – დუდუ

ნაწილი LXIII – დუდუ

ცურვა არ იცოდა გოგომ. წყალს შევეხეთ თუ არა, ისე შეკრთა, ეგრევე მივხვდი. მისთვის უცხო სამყაროში მიდიოდა, მიდიოდა კი არა მე მომყვებოდა და მერე რა რომ წინ მიმიძღვოდა, თანაც უკუსვლით, მაინც მე მომყვებოდა და გავხადე ყველაფერი და ხელში ავიყვანე. ასე უნდა შემეყვანა წყალში, სტიქიაში, რომელიც ჰაერზე მეტად ახლობელია ჩემთვის და საყვარელი. არ მინდოდა ამ საყვარელ გოგოს შეშინებოდა ჩემი ცხოვრების, ჩემი ბევრი წყლის და გულზე მივიკარი და ისე გადავწექი წყალზე, თავზე ხელი მეკიდა, რომ შემთხვევით სახეზე წყალი არ შეხებოდა და არ შეშინებოდა და ისე ჩამოვსვი ჩემი მკლავებიდან. ღრმად არ ვიყავით და არ შეეშინდებოდა. აქ უკვე მე მოვკიდე ხელი, ლისის სიღრმისკენ მე შევტრიალდი ზურგით და წინ გავუძეხი, სანამ თამამად მომყვებოდა და გიჟი ეს, კისრამდე მომყვა. თხელი და მაღალი კისერი ჰქონდა და იმ თხელი და მაღალი კისრის კიდემდე რომ მიაღწია წყალმა, მე თვითონ გავჩერდი, ეს კი წამომყვებოდა უფრო სიღრმეში, მაგრამ შემიშინდებოდა მერე და არ მინდოდა და გავჩერდი და დავიხარე მისკენ და წყლით დასველებულ ტუჩებზე ვაკოცე. ბოლომდე გადახარა თავი და თმა დაუსველდა, ხელი მოვკიდე კისერზე, აი ისეთ თხელ კისერზე, ჩემი ხელის მტევანს რომ შემოვაწვდენდი და უფრო დავიხარე, კისერი არ გადატყდომოდა და რა ტკბილად მკოცნიდა. თავიდან პატარა და გამოუცდელ გოგოდ რომ მივიჩნიე, მეთქი, არა შემეშალა და გაჟიმვა მომინდა მისი, წყალი ცივი იყო, მაგრამ ამდგარი მქონდა მაინც და ჩავუცურე ხელები წელთან და წამოვწიე ჩემკენ, ტრაკზე მოვკიდე ხელი და ავიტატე, ორი კილო იყო მგონი და ვეცადე მომერგო, ვეცადე შემეცურებინა ლამის უკვე ხედ ქცეული ჩემი ყლე მის მუტელში, ისე მინდოდა, ისე, მინდოდა წყალზე ღამის მქრქალი ნათურების ფონზე არეკლილ სინათლეზე დამენახა, სახე როგორ შეეცვლებოდა, მის შიგნით რომ მიგრძნობდა და თვალები დახუჭა, მანამდე სახეში რომ შემომჩერებოდა და აკვირდებოდა ჩემი ნაკვთების თითოეულ ცვლილებას და დახუჭა და შუბლი მოეჭმუხნა, თვალებიც უფრო მაგრად დახუჭა და მეთქი გოგონავ, მარიამ, რა გჭირს, რაღაც ცუდი ხდებოდა, ამას მივხვდი და მტკივაო. მტკივაო. ქალიშვილობა გუშინ დავკარგე და სისხლი მდისო და მოვკვდი კინაღამ, ეს რა მითხრა. ისეთი თავისუფალი იყო, რას წარმოვიდგენდი და გამოვუღე სასწრაფოდ და გულში ჩავიკარი, აღარაფერი მინდოდა იმ წამს, ოღონდ შუბლი გაეხსნა და ეს ბოლომდე დახუჭული თვალები გაეხილა და ისევ შემოეხედა ჩემთვის. უფრო მაგრად ჩავიხუტე და ვეფერე თავზე, სველ თმაზე, სველ შუბლზე, მერე ხელში ავიყვანე და წავწექი ისევ წყალზე და ლისის ტალღები, მაგათაც თუ ტალღები ჰქვიათ, ოდნავ გვინანავებდნენ და ვუყურებდი, როგორ უმშვიდდებოდა სახე, ეხსნებოდა ლამის კრუნჩხვებში ჩავარდნილი სახის ნაკვთები და fuck, რატომ არ მითხრა მანამდე?! რატომ მაიძულა, ტკივილი მიმეყენებინა და მერე რატომ მითხრა? რად უნდოდა ტკივილი ჩემგან, როცა ასე ტკბილად იყო. ახლაც ხო მე ავიყვანე ხელში და თვითონაც კისერზე მომხვია ხელები და თავი მომახუტა მკერდზე და ნელნელა ის გრძნობა მოდიოდა ჩემკენ, რომ კარგად იყო ჩემთან, ეს ყვავილი, ეს ბაბუაწვერა. ცოტა ხანში კანკალი დააწყებინა, გცივა-მეთქი და კიო და დავიძარი ნაპირისკენ, როგორ გავყინავდი, რა გულით და გამოვიყვანე ნაპირზე, ხელებით ვამშრალებდი და თვითონაც მეპოტინებოდა, ცდილობდა ჩამოეფერთხა ჩემი კანიდან წყლის წვეთები და რა იცოდა, მე რომ სიცივე მიყვარს და არც მაწუხებდა იმ წამს არაფერი, ამის დახორკლილი კანის გარდა. პირველი ჩემი შორტი ვიპოვე, იმით გავამშრალე, იცილებდა, მაგრამ არ მივეცი წინააღმდეგობის გაწევის ნება და დამყვა მერე, გამომართვა შორტი და თვითონ იმშრალებდა, სანამ მე მისი ტრუსი, ლიფი და სარაფანი მოვნახე, იქვე, ნაპირზე უთავბოლოდ დაყრილი, ჩავაცვი და შორტიც გამოვართვი და ჩავიცვი, მეკიდა, რომ ჩემი ტრუსი სადღაც აქ ეგდო, დაე ხვალ ვინმეს ეპოვა და ნეტა ფანტაზია ჰქონოდა და ეფიქრა, რატომ ეგდო ლისის ტბის ნაპირზე მამაკაცის შორტი ტრუსები. არც მაისურის ძებნას ვაპირებდი, მაგრამ თვითონ მიპოვა მარიამმა, ხო თვითონ გამხადა და ახსოვდა, საით გადააგდო და ჩამაცვა და ჩამეხუტა, ისევ ჩემი სითბოთი თბებოდა და რამდენი მქონდა მისთვის, მთელი ამ წლების დაუხარჯავი სითბო მქონდა გასაცემი და გადიოდა კანის ყოველი მილიმეტრიდან, ყოველი ატომიდან და ათბობდა ამ ტკბილ, შემცივნულ, კანდახორკლილ გოგონას. გზისკენ წავიყვანე, ხელი მოვხვიე და წელზეც, მხარზეც და კისერზეც ერთად ვერგებოდი, ისეთი სიფრიფანა და სათუთი იყო და მეთქი, წამოდი, აქედან წავიდეთ, სითბოში წაგიყვან. ჩუმად შემომხედა და თავის დაქნევაც არ დასჭირვებია, ვხედავდი ისედაც რას ფიქრობდა. ერთი პირობა კი ვიფიქრე, რა კარგი იქნებოდა ჩემს სახლში წამეყვანა, ჩემს ოთახში, ჩემს ლოგინზე დამეწვინა, ჩემი საბანი გადამეფარებინა და ჩამეთბო, ჩემი სამზარეულოდან ჭიქა ამეღო და ჩემი ბარიდან კონიაკი ჩამომესხა და მის სისხლძარღვებში სითბო ჩამეფინა, მაგრამ ნანკა გამახსენდა, მაგის კარგიც მოვტყან, რაც ვიცნობდი, მიყვარდა და ცოლი იყო ჩემი, ამის ნახევარი სითბო არ მოუცია, რაც ამ გოგონამ მომცა ამ ერთ ღამეში და უახლოესი სასტუმრო დავგუგლე. სასტუმრო ერთი ყლეა ყველა, სუფთა ოთახი, მეტნაკლები კომფორტი და დიდი, ქინქსაიზ ლოგინი, სადაც შეგიძლია დაწვე, მოიწვინო შენი გოგო და ჩაიხუტო გულში და გაათბო, გაალღვო და დააძინო შენს მკლავებში იმ იმედით, რომ დილას ისევ ისე ჩახუტებული გეყოლება.

ტაბუ, ნაწილი LXII – მარიამი

ნაწილი LXII – მარიამი

მე უნდა ამერჩია იმ დღეს, არავის არჩევანი, მონადირებული, კუთვნილი, ერთი სისხლით და ხორცით განპირობებული არ უნდა ვყოფილიყავი. თან სულსწაფი ხომ ვიყავი მთელი ცხოვრება და მერჩია, ამ, აი ამ პირველივე ღამეს გადამელახა მთელი ეს კოშმარი, რათა დიდხანს არ გამყოლოდა და ნახევრად დახუჭული თვალებით ვიყურებოდი ირგვლივ, მას მერე, რაც მივხვდი, რომ დალევა და ცეკვა ბასიანზე ყველაფერი არ არის. რამდენიმე ტიპი თავად მომადგა, მაგრამ არა რა, რაც არ უნდა კარგები ყოფილიყვნენ, არ დავიტოვებდი, რადგან მე მინდოდა არჩევანი თავად გამეკეთებინა, თავად მე მინდოდა მეგრძნო, რომ აი, ამ ტიპს მინდა წელზე შემოვეხვიო და ცალი ხელი კისერზე შემოვუტარო და დავხარო მისი სახე ჩემკენ და ტუჩებზე დავეკონო, აი, ეს მინდოდა. მინდოდა დღეს დამეწყო და დღეების ქრონოლოგია ამრეოდა, თარიღები, კვირის დღეები და დღის საათებიც კი ამრეოდა და ასე უკეთ დავაღწევდი თავს ჩემს წინა ცხოვრებას, ამ გარდამავალი ეტაპით უფრო თავისუფლად გადავიდოდი ახალ ცხოვრებაში. და უცებ არ ვიცი, იმ გამაყრუებელ მუსიკაში რანაირად გავიგონე სანთებლის ჩხაკუნის ხმა, კიდევ მეორედ და მივხვდი, ვერ ანთებდა. ალბათ რაღაც ნიშანი იყო, რომ გავიგონე და შევტრიალდი ამ ხმისკენ. უშველებელი ვიღაც იყო, წვერიანი და ფართომხრებიანი, გამწარებული აჩხაკუნებდა სანთებელას და ეს კონდიციონერებიდან მობერილი ჰაერი უქრობდა და ორი წამი ვუყურე და მოვაფარე მერე ორივე ხელი და აინთო, მოეკიდა სიგარეტს და და მერეღა შემომხედა. შემომხედა და გამიღიმა. რაღაცნაირად გამიღიმა, თბილად და კეთილად და ცხოვრებაში პირველად არ შემზარა წვერებიანმა სახემ, მგონი პირიქით, სიკეთეს ასხივებდა ის მისი წვერებს შორის გამოპარული ღიმილი და აღარ შევტრიალდი. დავხუჭე თვალი და გავაგრძელე ცეკვა, სულ ცოტა ხანს, ისე რომ ხელი არც გაუშვია ჩემთვის და რომ შევტრიალდი ხელი გამომაყოლა, წელზე დამადო და ასე მეგონა, ყველაზე მყარ და საიმედო საყრდენს ვეყრდნობოდი და ისე ვცეკვავდი, ვტრიალებდი ჯერ მის ცალ ხელში და მერე მე თვითონ რომ შემოვხვიე ხელი წელზე, აი ასე, ზურგსუკან, გამითამამდა და მეორე ხელიც მომკიდა და ყველაზე საოცარი ამ ამბავში ის იყო, რომ ძალადობის მისხალიც არ მიგრძვნია და ასე მეგონა, ყველაფერი ხდებოდა ისე, როგორც უნდა მომხდარიყო, როგორც იყო სწორი და ბუნებრივი და ასე მივეკარით ნელნელა ერთმანეთს და თან მუსიკა, თან სიგრილე, თან სიგარეტები და თან რამდენჯერმე ასე ერთმანეთზე შემოხვეულები რომ გავძვერით ბარისკენ და ვოდკარედბულები დავისხით და ცალი ხელი რომ გვენანებოდა ჭიქისთვის, რადგან იმ ხელით ერთმანეთს ვერ ვეფერებოდით, რა ბუნებრივი იყო ეს ყველაფერი და რა ბუნებრივი იყო, ხელი რომ მომკიდა მაჯაზე და მივხვდი, ბარისკენ არ მივყავდი, სადღაც უფრო შორს მივყავდი და იმასაც მივხვდი, უფრო სწორად სხეულის და გონების ყოველი უჯრედით ვიგრძენი, რომ ცუდ ადგილას არსად მივყვებოდი ამ უშველებელ კაცს, რომლისგანაც იმხელა სითბო გადმოდინდა ამ ორიოდ საათში, წუთსა თუ საუკუნეში, მთლიანად ცხოვრებაში რომ არ მღირსებია და ჩავუდე ჩემი ძვალტყავა ხელი უზარმაზარ ხელისგულში და გავყევი. ნახევრად მილულული თვალებით ვიჯექი მანქანაში და ვფიქრობდი, რომ ალბათ სადმე სასტუმროში წავალთ და იქნებ ჩანთაში მზის სათვალე ვიპოვო და თმები თვალებზე ჩამოვიფხატო და რაღაც ესეთი გეგმები მქონდა და უცებ, გაჩერდა მანქანა და თვალი რომ გავახილე, წყლის ზედაპირზე გადანათებული შუქები შემრჩა ხელთ. წყალი მიყვარსო, ჩაიბურტყუნა და რაღაცებს მომიყვა, რატომ უყვარს ის ბევრი წყალი და ვგრძნობდი, როგორ შემოდიოდა ჩემში მისი წყლისადმი სიყვარული, ისეთი გულწრფელი და მართალი იყო ეს გრძნობა, რომ მეთქი წამო, შევიდეთ წყალში, წყალში ვიცეკვოთ, წყალში მოგეფერო, იქ სადაც შენ გიყვარს. მზად ვიყავი, მისი სიყვარული გამეზიარებინა, გამეგო, როგორია მისი სიყვარული, მეც ოდნავ მაინც მისი ნაწილი გავმხდარიყავი და ორივე ხელი მოვკიდე და ისე ავაყენე სკამიდან, უკუსვლით მივდიოდი და თან ვხდიდი რაც ეცვა, ბევრი კი არაფერი, მაისური და შორტი და მაისური რომ ავაძრე თავზე და დავაგდე, ჩაიმუხლა და მუხლებიდანვე მოკიდა ჩემს სარაფანს ხელები და ნელნელა ამიცურა მხრებამდე და ამაძრო და მოისროლა. შორტებით და ლიფის და ტრუსის ამარა მივდიოდით წყლისკენ. სანამ ის მხრებზე და მკლავებზე მეფერებოდა, მე ვცდილობდი, შორტის ღილები გამეხსნა და ფართო შორტი ეცვა, თავისუფალი, ხელი რომ გავუშვი და იმ ჩამოსხმულ ფეხებზე ჩაუჩოჩდა, იმ წამს ლიფი შემიხსნა, მომაძრო და მოისროლა და დავრჩით ორივენი საცვლებს ამარა. მე უკუსვლით წყლისკენ და ეს რომ მომყვებოდა კიარადა მივყავდი, ჩემი სახე ხელებში ჰქონდა მოქცეული და მკოცნიდა თან და ცალი ფეხი წყალში რომ ჩავდგი, იგრძნო როგორღაც. გაჩერდა, ხელები გამიშვა, ჯერ თვითონ გაიხადა, მერე ჩემს ტრუსს მოჰკიდა ხელი და გამაძრო და ასე დედიშობილა დარჩენილი ამიტატა ხელში, წყალზე გადაწვა და ისე დამიწვინა გულზე, თითქოს ნათქვამი მქონოდა მისთვის, რომ დუდ, არ ვიცი მე ცურვა.